دنیای منhttp://zamane.love.lxb.ir

آمده ام با عطش سالها

با همه ی بی سر و سامانی ام

باز به دنبال پریشانی ام

طاقت فرسودگی ام هیچ نیست

در پی ویران شدنی آنی ام

 

آمده ام بل که نگاهم کنی

عاشق آن لحظه ی طوفانی ام

دل خوش گرمای کسی نیستم

آمده ام تا تو بسوزانی ام

 

آمده ام با عطش سالها

تا تو کمی عشق بنو شانی ام

 

ماهی برگشته ز دریا شدم

تا تو بگیری و بمیرانی ام

 

خوب ترین حادثه می دانم ات

خوب ترین حادثه می دانی ام؟

 

حرف بزن ابر مرا باز کن

 دیر زمانی ست که بارانی ام

 

حرف بزن حرف بزن سال هاست

تشنه ی یک صحبت طولانی ام

 

ها ... به کجا می کشی ام خوب من ؟

ها ... نکشانی به پشیمانی ام !

(محمد علی بهمنی)

دل

ای  دل غمزده  در سینه ی  غمناک سلام

کعبه ی  عشق  توئی پاک تر از پاک سلام

مرهمی  نیست   کزآن  درد  تو  آرام  شود

ای به زخم همگان  مرهم و  تریاک   سلام

بی سب  نیست   که  دل   نام   نهادند  ترا

هر چه فهم است توئی خانه ادراک  سلام

هستی  عالم امکان  همه  از  خاک و گلند

همه ی  عالم هستی  زتو ای خاک  سلام

خانه ای  در  قفس  سینه  ترا  ساخته اند

بنگر این خانه که باغیست پر از تاک سلام

می  از آن نوش مرا  غصه  فراموش  کنم

غصه می آورد این می  می  غمناک سلام

جلیل چرخی(پائیز)

عقده های کهنه

از  تو  دلگیرم   نمیدانم   که  میدانی   هنوز؟

یا  که از  شرمندگی از  دیده   پنهانی  هنوز؟

هر چه   آمد  بر سرم  از  مهربانیهای  توست

چون  که  از مهر و وفا  چیزی نمیدانی هنوز

خون  دل در چشم غمناکم تماشا کردنیست

تا  چه  دیدی  در  تماشاخانه  گریانی  هنوز؟

خوب  میدانم  که  میدانی  نمی بخشم   ترا

اشگ  اگر  آورده باشی  یا  که  نالانی هنوز

دست  در  دستم  نهادی  تا  که  آبادم  کنی

ای بسا  ویران تو بودی چونکه ویرانی هنوز

عقده های کهنه در پستوی دل نم  کرده اند

تو همان مشتی نمک بر زخم سوزانی هنوز

سر  به  زیر افکنده ای  چیزی نمیگوئی چرا؟

گوئیا  از آنچه   کردی  خود   پشیمانی هنوز

دیده ی  گریان  تو   دل   ر ا  هراسان  میکند

تا چه خواهد شد سرانجامم  پریشانی هنوز

از  خدا   دم  میزنی   اما   نمیدانی   که  من

ای  دریغا   تازه  فهمیدم که  شیطانی  هنوز

جلیل چرخی(پائیز)

احساس

من گلی  خشکیده  در  بشکسته گلدانم هنوز

از    ازل    بیمارم و     دنبال     درمانم     هنوز

در پس  یک شیشه ی  بشکسته دور از آفتاب

شاخه ای بشکسته در بشکسته گلدانم هنوز

گر چه   دلتنگ    بهار و    بلبل    سر گشته ام

در پی   سرمای    جانسوز     زمستانم   هنوز

رقص  گل    در   زیر   باران    دلنوازی    میکند

من  ولی  در حسرت  یک  قطره   بارانم  هنوز

از همان روزی که با غم عهد و پیمان بسته ام

تا  که  هستم   بر  سر  آن عهد و پیمانم هنوز

زنده بودن   را   فقط   احساس    ثابت   میکند

زندگی را   دشمن   احساس    میدانم   هنوز

زندگی یعنی   دبستانی   که  از  غم ساختند

من  همان  شاگرد   پیر   آن   دبستانم   هنوز

مانده ام با این همه گوش گران و چشم کور

با که  گویم  بی سبب   در  کنج زندانم  هنوز

جلیل چرخی(پائیز)

دوست

جان   به  فدای   خم  ابروی    دوست

بود و   نبودم   همه   از   بود   اوست

عشق  که  در  نقطه ی  پرگار  اوست

کمتر   از آنم   که  کنم وصف  دوست

آنکه  به یک  مو  همه را  نقش بست

روز و شب  از  طره ی  او گفتگوست

قطره ی  اشگی  که ز چشمش  چکید

مستی   عالم   همه   از آن  سبوست

چون   که  مرا   نیست    ز خود  آبرو

چشم  تر    دوست     مرا     آبروست

چهره  چو   در  جام  نهان  کرده  وی

بوسه  از آن  می  به  لبم   آرزوست

در عجبم   او  به   تماشای   کیست ؟

آینه    را    آینه     در    جستجوست

جلیل چرخی(پائیز)

سر پر ماجرا

جانا کجا رفتی کجا ؟ ٬ با دل چه ها کردی  چه ها ؟

آوخ   دل  دیوانه   ر ا  ٬ با  غم   شکستی   بی وفا

صد  مرحبا   صد  آفرین   ٬ بر  مهر   تو   ای  نازنین

وقتی که  افتادم   زمین  ٬ دست  مرا   کردی  رها

گوئی  نمیخواهی  دگر  ٬ تا  با  تو  باشم  همسفر

آنکس   که   افتاد   از   نظر  ٬  دارد   سر   پر ماجرا

دل چون زغم آمد  به جان٬از کف  برون  شد ناگهان

کاری  به  جزء  آه و  فغان ٬ ناید  کنون  از دست ما

از هر چه خواهی کن حذر٬چیزی که میخواهی ببر 

اما  کمی   آهسته تر  ٬ تا  نشکنی   بشکسته   را

من شیشه ی بشکسته ام ٬کز زندگانی خسته ام

با غصه  عهدی  بسته ام ٬ کز او  نخواهم  شد جدا

افتاده   زیر   پای  تو    ٬  جان   میدهد   شیدای تو

بازنده   در   سودای   تو   ٬ دیگر   نمی خواهد  ترا

وقتی که در دنیا کسی ٬ جان میدهد از بی کسی

خواهی به فریادش رسی٬ بر او طلب مرگ از خدا

جلیل چرخی(پائیز)

روز و شب

در دلم عشق تو غوغا میکند  هر روز و شب

آنچه  را  گم  کرده  پیدا میکند هر روز و شب

زین همه   اندوه و  ماتم   دل  نمیمیرد   اگر !

با غم هجران   مدارا   میکند   هر  روز و شب

اشگ چشمم میبرد دل را به سمت خاطرات

قطره  گوئی  کار  دریا  میکند  هر روز و شب

سر دل   را   با  کسی   هرگز  نمیگویم  ولی

گریه   اسرارم   هویدا  میکند  هر  روز و شب

در عجب هستم که گل با عمر کوتاهش چرا؟

بلبلان  را  جمله  شیدا  میکند  هر روز و شب

تا  سه  تار کهنه   را   پائیز   میگیرد   بدست

محفلی  از  غصه  بر پا  میکند هر روز وشب

جلیل چرخی(پائیز)

رفتگر

زنگ انشا بود و هر کس از کسی  چیزی نوشت

این یکی  از  دل  نوشت و  آن یکی از سرنوشت

در   دبستان   ادب   وقتی    هنر    پا    میگرفت

کودک   نو پای   دل   از   دست    بابا    میگرفت

صحبت   از   بابا   شد   و   از    مهربانیهای    او

آنکه  با    آب  جبین    عمریست   میگیرد   وضو

کودکی  از  پیشه ی   بابای  خود شعری سرود

آفرین   بر   این   هنرمند   و    بر   آن   بابا  درود

دفتر   فهم   و    ادب   با   نام   خالق   باز   شد

قصه ی   شیرین    بابا     اینچنین     آغاز    شد

بچه ها  بابای  من   در   کوچه  و پس  کوچه ها

درس    همت    میدهد    بی منت   و   بی ادعا

قصه ی   بابای   من    از    کوچه ها  باید  شنید

آنزمان   که    شانه    بر   زلف  خیابان  میکشید

آری آری   رفتگر   سازی  بدست خویش داشت

نغمه ی    پاکیزگی   از  خویشتن  جا میگذاشت

چونکه   خاک کوچه ها  بر روی بابا می نشست

شیشه ی وا ماندگی در خانه ی ما می شکست

رفتگر    بابای   خوب   بچه های   شهر   ماست

مرد و زن   پیر و جوان   با چهره ی او  آشناست

شرمسارم    زین   همه  لطفی  که   بابا  میکند

من   اگر    بد   میشوم    گاهی    مدارا    میکند

اشگ  چشمم  میشود   جاری  فدای   روی  او

بس که  بر دل می نشیند  خش خش جاروی او

دست  خاک آلوده اش   را   بوسه   باران میکنم

سرمه  بر  چشمم  طلب  از پای  ایشان  میکنم

این   همه   زیبائی   و   پاکیزگی   در   شهر من

میدهد    گوئی     خبر     از    روح    آباد    وطن

جلیل چرخی(پائیز)

خدا بازیچه نیست

در    دلم    افتاده    روزی   بی وفائی   میکنی

بر   دل    بشکسته ام     بی اعتنائی    میکنی

گر چه اکنون چشم تو  بر دام اشگم  مبتلاست

تا   که   کشتی   وا   رهانم   ناخدائی    میکنی

از   خدا   دم   میزنی    اما  خدا  بازیچه  نیست

فرصتی  باشد  اگر    بی شک   خدائی  میکنی

درد  هجران  جای خود   دردی گران دارد فراق

با     رقیب      نا رفیقم       آشنائی      میکنی

رنگ  رخسارم   به  زردی   میرود    دانی  چرا؟

بس که  بر احساس من چون و  چرائی میکنی

خانه ی  مهر  و  وفا  از  بیخ و بن  کردی خراب

از   کدامین   دل   محبت   را   گدائی   میکنی؟

خویشتن  را  پیش از این باید رها می ساختی

چون  به  دام  افتاده ای  فکر رهائی می کنی

جلیل چرخی(پائیز)

تنهای تنها میشوم

وقتی  که   میگیرد   دلم  تنهای  تنها  میشوم

شد  دل  اسیر  درد و غم  تنهای  تنها میشوم

حال مرا  از بیکسی  هرگز  نمی پرسد  کسی

از این  همه  جور و  ستم  تنهای تنها  میشوم

گیرد  که  باشد  قامتم  مانند  سروی   استوار

چون میشود از غصه خم   تنهای تنها  میشوم

ترس از فراق و بی کسی تنهائی و  دلواپسی

آندم  که  چیدم  روی  هم  تنهای تنها  میشوم

غم  چون  دلی  را بشکند با  دیده  گیرد  الفتی

بیرون  شود  از  چشم  نم  تنهای  تنها میشوم

وقتی  حریم  کبریا   بشکسته  از   جور  و  جفا

پا  میگذارم   در   حرم    تنهای   تنها    میشوم

هر  آنچه  بخشیدی به من یارب غم و اندوه بود

افزون  شود  لطف و  کرم  تنهای  تنها  میشوم

پائیزم و  با  شعر  خود  غم  روی  غم  انباشتم

چون  غم  نباشد  روی  غم  تنهای  تنها میشوم

جلیل چرخی(پائیز)

یک مسافر

بار   سنگینی   ز غم    بر شانه    دارم   سالهاست

در  میان   آب و     آتش    خانه    دارم    سالهاست

بنگر   احوال   مرا     آنکس    که    سنگم     میزند

بر  سر    دیوار    ایشان    لانه    دارم    سالهاست

بلبلم    یا    جغد  شب     هرگز     ندانستم     ولی

آشیانی    کنج    این    ویرانه    دارم     سالهاست

من   مسافر   بودم  از   اول    در   این   دیر  خراب

در    دیار    دیگری      کاشانه     دارم    سالهاست

شهنه گر دستم شکست و ساغرم  را عیب  نیست

خاطرات ماندنی از گوشه ی میخانه دارم سالهاست

گر چه  لب  را   بسته  و  می  را   حرامم  کرده اند

نقشی   از لب   بر لب   پیمانه    دارم     سالهاست

گفتمش پائیز را  این  خش خش  دل  چیست  گفت

شکوه ها  از  این   دل   دیوانه    دارم   سالهاست

جلیل چرخی(پائیز)

منتظر

به   او  رسان  سلام من   بگو   مرا   صدا   کند

حریم  وعده   نشکند   به عهد   خود   وفا   کند

صفای   یک   تبسمش   به    عالمی    نمیدهم

 اگر  جه  او   وفای  خود   به  دیگری  عطا کند

به  نامه ای  نوشته ام  برای  دوست   زنده ام

بدون   او   به   مرگ   من   یکی  خدا خدا   کند

اگر   جواب    نامه    را    به     علتی     نمیدهد

برای    قلب    منتظر    به    خنده   اکتفا   کند

خسته و دل شکسته ام   همیشه  گریه میکنم

به  احترام  چشم  من   به  گریه     اعتنا   کند

همچو کبوترم  که او کرده به  دام خود    اسیر

مرغ به غم نشسته  را   بگو  که   بر هوا   کند

سائل    بینوا    منم    پادشه   اوست   بر دلم

چه  میشود    که   پادشه  نظر  به این گدا کند

زپشت  پرده    میدهم    اشارتی    زحال   خود

به حال  بیکسی   چو من  فقط  غزل   دعا  کند

جلیل چرخی(پائیز)

شکوه از پروردگار

بلبلی    کنج     قفس     با    ناله های     زار زار

گوئیا    دارد    هزاران     شکوه    از     پروردگار

آشیانم    گوشه ی    باغی    پر  از    آلاله   بود

وه  چه   آمد    بر   سر    آلاله های    بی شمار

فرصتی   شاید   نباشد   تا   دهم   شرح   فراق

بر   سرم    یارب   چه   آمد  از  زمستان  تا  بهار

بال   پروازم   شکست  و   باغبان   دلشاد    شد

در عجب هستم که او را با من  مسکین  چه کار؟

دل  به  تنگ  آمد    از  این  زندان  به نام  زندگی

بس  که  نفرت    دارم  از   بازیچه های    روزگار

با  تمنا    زنده     بودن     خوار    میسازد     مرا

همنشین    گل    چرا   باید  نشیند   پیش   خار؟

نغمه هایم    بوی     غم  دارد   نمیداند   کسی

حال و    احوال     جدا   افتاده    از    دامان   یار

گر   چه   بلبل    با   غم   هجران  مدارا    میکند

شکوه  از   چرخ   فلک   دارد  هزاران    در هزار

جلیل چرخی(پائیز)